مجله مطالعات ناتوانی (علمی- پژوهشی)

زمینه و هدف: امروزه بحرآن‌‌های زندگی کاری از بحرآن‌‌های عمده جهان است و محققان روان‌شناسی را بر آن داشته تا با ارائهٔ روش‌های آموزشی و درمانی جهت مطلوب‌سازی هر چه بیشتر زندگی کاری تلاش کنند. این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی آموزش سخت‌رویی بر رضایت از زندگی، فرسودگی شغلی و کیفیت زندگی کارکنان زن در بیمارستان گنجویان شهر دزفول انجام شد.
روش‌بررسی: روش پژوهش از نوع نیمه‌تجربی و براساس طرح پیش‌آزمون-پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعهٔ آماری پژوهش را تمامی کارکنان زن بیمارستان گنجویان در سال ۱۳۹۷ تشکیل می‌دادند که ۳۰ نفر از آن‌‌ها به‌عنوان نمونهٔ آماری، به روش در دسترس انتخاب شدند و به‌طور تصادفی در دو گروه آزمایش (۱۵‌نفره) و گواه (۱۵‌نفره) اختصاص یافتند. برای جمع‌آوری اطلاعات مربوط به متغیرهای پژوهش از پرسشنامه‌های رضایت از زندگی دینر و همکاران (۱۹۸۵)، فرسودگی شغلی مسلش و جکسون (۱۹۸۱) و فرم کوتاه پرسشنامهٔ کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی (۱۹۹۶) استفاده شد. گروه آزمایش به‌مدت ۸‌جلسه و هرجلسه ۴۵‌دقیقه، تحت آموزش مهارت سخت‌رویی براساس مدل کوباسا و مدی (۲۰۰۸) قرار گرفتند. به‌منظور تجزیه‌و‌تحلیل داده‌ها از تحلیل کواریانس چندمتغیره با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخهٔ ۲۱ استفاده شد. سطح معناداری آزمون‌ها در این مطالعه برابر با ۰٫۰۵ در نظر گرفته شد.
یافته‌ها: نتایج تحلیل کواریانس نشان داد که آموزش سخت‌رویی بر رضایت از زندگی (۰٫۰۰۱>p)، فرسودگی شغلی (۰٫۰۰۱>p) و کیفیت زندگی (۰٫۰۰۱>p) کارکنان زن تأثیر داشت.
نتیجه‌گیری: براساس یافته‌های این پژوهش می‌توان چنین گفت که آموزش سخت‌رویی می‌تواند باعث افزایش رضایت از زندگی، کیفیت زندگی و کاهش فرسودگی تحصیلی در کارکنان زن بیمارستان گنجویان دزفول شود.