کتابخانه مرکزی، دانشگاه صنعتی اصفهان، اصفهان، ایران ، Farzanehmohammadi83@of.iut.ac.ir
چکیده: (2442 مشاهده)
سابقه و هدف: خوداستنادی زمانی اتفاق میافتد که نویسنده به آثار علمی قبلی خود، استناد میکند. هدف این پژوهش، بررسی تأثیر خوداستنادی بر شاخص اچ اعضای هیئت علمی ۵ دانشگاه برتر مهندسی ایران بر اساس پایگاه اسکوپوس است. مواد و روش‌ها: پژوهش حاضر از نوع کاربردی بوده و با استفاده از روش علم‌سنجی انجام شده است. جامعه آماری شامل ۳۰۳ نفر از اعضای هیئت علمی دانشگاه‌های شریف، امیرکبیر، صنعتی اصفهان، علم و صنعت و نوشیروانی بابل دارای شاخص اچ بالای ۲۰ در اسکوپوس در بین سال‌های ۲۰۱۹-۲۰۱۵ بودند. تحلیل داده‌ها با نرم‌افزار اکسل و SPSS ۱۹ انجام شد و از آزمون همبستگی اسپیرمن برای تعیین رابطه بین متغیرها استفاده شد. یافته‌ها: یافته‌ها نشان داد که اعضای هیئت علمی رشته‌های مکانیک، مواد و مهندسی شیمی به‌ترتیب با داشتن تعداد ۱۳۷۶، ۱۲۴۸، ۱۱۷۶ مقاله قبل از حذف خوداستنادی، دارای بیشترین شاخص اچ بوده‌اند و بعد از حذف خوداستنادی همین رشته‌ها به‌ترتیب با داشتن تعداد ۱۲۷۱، ۱۱۸۳ و ۱۰۸۷ مقاله دارای شاخص اچ بالا بوده‌اند. بعد از حذف خوداستنادی رشته شیمی با ۱۱۲ واحد کاهش، بیشترین و کمترین تغییر مربوط به رشته معماری با ۲ واحد کاهش در شاخص اچ است. بیشترین تأثیر شاخص اچ بعد از حذف خوداستنادی‌ها مربوط به دانشگاه نوشیروانی بابل و کمترین تأثیر مربوط به دانشگاه صنعتی شریف بوده است. همچنین مشخص شد که بین خوداستنادی اعضای هیئت علمی و تعداد مقالات آن‌ها رابطه معناداری وجود دارد. نتیجه‌گیری:نتایج حاصل از بررسی نشان داد که خوداستنادی در دانشگاه صنعتی شریف کمترین و در دانشگاه نوشیروانی بابل بیشترین تأثیر را به مقدار اچ اعضای هیئت علمی داشته است.
Mohammadijozdani F, Tabbakhan Esfahani M. Effect of Self-Citation on the H-Index of Faculty Members of the Top 5 Engineering Universities in Iran. CJS 2021; 8 (2) :14-24 URL: http://cjs.mubabol.ac.ir/article-1-240-fa.html
محمدی جوزدانی فرزانه، طباخان اصفهانی منصوره. بررسی تاثیر خوداستنادی بر شاخص اچ اعضای هیئت علمی 5 دانشگاه برتر مهندسی ایران. مجله علم سنجي كاسپين. 1400; 8 (2) :14-24
